“Tandemrijden is een sport waarbij je moet samenwerken, het is geen individuele sport. Je moet samen trainen en je op elkaar instemmen. Het is een teamsport. Tandemrijden is een sport die niet alleen door wat minder valide mensen kan worden beoefend maar ook door twee valide mensen. Je kunt op de weg rijden en op de baan. De lengte van de wedstrijd op de weg bij de Paralympics is 120 km. Op de baan zijn er drie afstanden: de 1 km, 4 ronden, de achtervolging van 4 km, 16 ronden en de sprint van 3 ronden. Op de baan gaat het gewoon om tijd, maar op de weg moet je ook heel goed tactisch kunnen rijden. Ik ben begonnen met tandemrijden toen ik 26 jaar was”, aldus Jan Mulder, “ik had toen een ongeluk gehad waardoor ik nog maar 5% van mijn gezichtsvermogen had. Voor het ongeluk wielrende ik al, maar dat werd te gevaarlijk. Toen ben ik overgegaan op het tandemrijden. Degene die voor mij zit, mijn piloot, kijkt voor mij. Het werd een hobby, eigenlijk een beetje uit de hand gelopen hobby. Ik trainde twee keer per week drie keer per dag en drie keer per week twee keer per dag. In de voorseizoenen waren het meestal lange trainingen en toen de wedstrijden naderden werden de trainingen korter en intensiever“

Jan Mulder heeft vier keer meegedaan aan de Paralympics. De laatste keer was in Athene. Dat was ook de enige keer dat hij geen enkele gouden medaille won. In Barcelona, 1992, won hij samen met piloot Richard Beumer de gouden medaille op de baan. In Atlanta, 1996, reed hij met piloot Pascal Schoots. Deze vergezelde hem ook in 2000, in Sydney en in 2004, in Athene. Samen met Pascal Schoots won hij in Atlanta goud op de baan, in Sydney zilver op de weg en in Athene zilver op de baan. Ook heeft hij in Sydney gereden met de bekende 1500 meter schaatser Jeroen Straathof, toen werden ze eerste op de baan. Jan Mulder heeft nooit meegedaan aan de sprint, maar wel aan de achtervolging, zijn favoriete onderdeel.

„Bij de achtervolging moet je telkens even snel blijven rijden anders lijkt het net of je tegen een berg op rijdt. Je moet dus een bepaalde frequentie hebben die je kan halen om de rit goed uit te rijden. Ik rijd meestal met 125 wentelingen per minuut en mijn piloten doen dat ook. Bij trainingen reden we ook altijd met een frequentiemeter op de fiets zodat we altijd rond de 125 per minuut zaten. De meeste teams kunnen dit niet, daarom wonnen we ook bijna altijd.“

Jan Mulder is na de paralympics in Athene gestopt met de topsport maar fietst nog altijd. Ook geeft hij trainingen aan andere tandemrijders en stimuleert ze om door te gaan.

Jan Mulder en Jeroen Straathof op weg naar goud in Sydney, 2000.