Via Alkmaar (19 GRADEN) naar Athene (25 graden).

Een impressie van de baantraining van 26 april 2004.

Het begint heet te worden onder de voeten van Jan Mulder!
De kwalificatie-race voor de Paralympics in Athene begint nu echt in het vizier te komen. Mulder/Schoots toonden afgelopen 2 weken nog eens hun klasse door zowel de plaatselijke Ronde van Woensdrecht als die van Made te winnen. Van dichtbij heb ik het allemaal weer kunnen mee maken. Ik was dan ook in mijn nopjes met de uitnodiging van Jan om de training voor zijn kwalificatie op de baan bij te mogen wonen.

Samen met de vrijwilligers Henk en Jolanda stond ik daags na de Ronde van Woensdrecht op de stoep bij Mulder. Jan zat in zijn voorkamertje met zijn Fransje Bauer mobieltje te telefoneren. We prentten hem in dat Boogerd geen fouten gemaakt had in LBL, maar dat Davide Rebbelin gewoon stevige ‘poten’ had op dat moment. Gewoon pech voor Michal. Mulder laat de wieler info gelaten over zich heen komen en maakt zich op voor de reis naar Alkmaar.

Er zijn vandaag eigenlijk maar 2 mogelijkheden voor chauffeur Jolanda. Of een route via Amsterdam met mogelijke filevorming, of de dijk Lelystad Enkhuizen, ook riskant vanwege onvoorziene verkeersopstoppingen. Kortom, eigenlijk kan alleen het autoverkeer vandaag roet in het eten van de renners gooien. Jolanda kiest voor de route Amsterdam en heeft geluk. We kunnen tot aan Alkmaar doorrijden.

Onderweg probeer ik Jan's interesse voor verschillende 'aanpalende' onderwerpen voor de promotie van de aangepaste wielersport te testen. Zo leg ik hem de naam Vincent Bijlo voor. Deze blinde komiek heb ik op zien treden bij Barend en van Dorp en maakte op mij een overtuigende indruk. Ook de naam Pietje Kersenboom schiet mij te binnen. Kersenboom, temmer van oa 'blinde geleide' honden was onlangs nog te zien bij Omroep Gelderland met zijn honden als speurder naar terroristen en 'bomschoenen'. Pietje beweerde deze zonder enig probleem op te kunnen speuren. Kersenboom is absoluut een markante Bennekommer, ik heb hem ooit nog op zien treden in een jutezak over zijn ME uniform, waarna 2 bouviers op hem los gelaten werden. De bouviers vlogen hem pardoes naar de strot, maar Kersenboom bleef gewoon staan. Levensgevaarlijk.

De zaterdag voordat ik vertrok naar de Ronde van Made was het programma De zigeuners van de Cauberg op TV te zien. Dit programma moest ik zien, dat zou een welhaast pefecte voorbereiding zijn op de Ronde van Made. Immers, de Cauberg, het mekka van een wielrenner, zou volop belicht worden. Het bleek echter te gaan om dompteurs, die tijgers en leeuwen aan het temmen waren. Het gevaarlijkste beroep te wereld! Oefff, als je in de bek van zo'n dier kijkt, tadammm!

Pietje Kersenboom had aardig wat weg van deze mannen- dompteurs met zijn honden. Volgens mij is hij ook een leeftijdgenoot van Jan Mulder, dus waarom niet even de naam van Piet naar voren geschoven. “Pierre Arbre des Cerises, antwoordde Mulder vanaf zijn stoel voor in de wagen, “uiteraard ken ik die wel!”

Nog veel meer anekdotes uit Jan's rijke wielerleven passeerden de revue. Zo werd hij eens geinterviewd door Jean Nelissen op Papendal. Het interview werd nogal ruig verstoord door een hoop herrie. Wat bleek, Bennie Jolink met zijn Normaal orkest zaten onder het raam op te treden voor een groep Nederlandse Plattelands Vrouwen!

Mulder wist te melden dat het gebied in Noord Holland waar we doorheen reden al in 1100 vorm gegeven was, de dijken zijn in oorsprong aan gelegd door monniken uit die tijd, vandaar ook de plaatsnamen als Monnikendam. In de buurt van Assendelft opperde ik dat hier wel eens een heel verrassende tandem uit de bus zou kunnen komen, die van Stam-Dorland, maar ook hier lag Mulder niet wakker van. “ Corine fietst heel wat minder uurtjes sinds
ze bij Danny achter op zit.”

Inmiddels naderden we nu toch behoorlijk dicht het Wielerstadion van Alkmaar. Met zijn fiets en een paar extra carbon wielen stapte Mulder rustig de baan op voor een korte inspectie. Het hout ruikt goed. Op het middengebied staat een groot aantal baanfietsjes, rode Kogaa's, redelijk sobere maar degelijke fietsjes. Ook piloot Pascal Schoots is intussen gearriveerd en de training kan beginnen. Ik krijg de edele taak om ronde tijden te klokken.

De eerste 7 rondes wordt vrij rustig gereden langs de blauwe lijn in het midden van de baan, rondjes van rond de 25 seconden. Opmerkelijk is dat Jan en Pascal redelijk veel praten in het begin, op het eerste gezicht over oppervlakkige zaken als: over hoe de kleding zit en of de helm wel vast genoeg zit. Na zes ronden duikt de tandem naar beneden, waar een rode en zwarte lijn loopt. De hellingshoek op de baan is 41%, dus dat gaat bloed hard.
De snelheid wordt opgevoerd naar rondjes van 20-21 seconden. In de 26e ronde wordt er nog eens aan getrokken 18,29 seconden. Ronde 28:28,08. Daarna volgt weer een hele serie rondes aan de blauwe lijn van rond de 25 seconden. Mulder vindt het tijd om van wielen te wisselen. Hij zet zijn carbon wielen en daarna begint de eerste echt serieuze tijdwaarneming.

Ik krijg instructies om te meten vanaf een rode lijn en zodra de renners onder de 18 seconden duiken OKAY te roepen. Vervolgens moet ik op decimalen de ronde tijden doorgeven. Het is een lastig werkje met maar 1 stopwatch, je kunt eigenlijk alleen maar om de ronde meten. Bovendien hoort Mulder niet alles. Vanaf zijn wiel schreeuwt ie dat er beter gearticuleerd moet worden. Binnensmonds gemompel heeft ie niks aan. 16.6 knalt er lekker uit en echood goed door in de wielerruimte.

Ongemerkt zijn ook de nieuwbakken baanrenners Jan en Theo Bos en het sprinttalentje Yvonne Heygenaar de baan op geslopen. Jan Bos lijkt echter voornamelijk met zichzelf bezig te zijn en keurt ons geen blik waardig. Ik heb wel eens gedacht: Bos-Mulder dat zou een flitsende tandem kunnen zijn. Het proberen waard. Maar gezien de omgangsvormen : nee, nee, nee. Bovendien blijkt Pascal Schoots uitstekend in vorm op dit moment. Voor het oog is het wel een goed gezicht, het treintje Bos, met de tandem van Mulder daarachter. Heel jammer dat ik geen film in m'n fotocamera heb zitten.

Na drie uurtjes trainen vindt Mulder het genoeg.
Met een:”Ik ben tevreden” en “het moet te doen zijn op woensdag 5 mei, het zal echt een bevrijding voor ons zijn”
verlaten we het wielerstadion om met kramp in de kuiten
terug te rijden naar Twello.


Victor Droop.